افطاری

مهمانان خوبت را گلچین کردی و فرستادی بهشت که مهماندار ویژه ات اینچنین رئوفانه برایشان تدارک افطار ببیند:

گوارای وجودشان
لیاقت داشته اند که بهره مند شدند!
............................
ما هم بی بهره نمانده ایم؛
سهممان رسیده!
همین غبطه ای که میخوریم...

ترس

بعضی آدم ها هستند که همیشه یک نیروی بالقوه برای ترساندن دارند؛
وقتی حرف میزنند حرفهایشان.. وقتی ساکتند سکوتشان..

خدایا!
کاش بندگانت بیشتر شبیه تو بودند؛
مثل تو که در همه حال خواستنی هستی و امن ...
کاش وقتی نام زیبای تو را زینت زبانمان میکنیم می اندیشیدیم که این سلام یعنی تو از جانب من در امنیت و سلامت هستی!
یعنی خیالت راحت!!
یعنی نترس از من!!!

خدایا!
پناه میبرم به تو از بندگان ترسناکت؛
و از اینکه روزی من بشوم عامل ترس بنده هایت!

---

پیامبر اکرم حضرت محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) به امیرالمومنین (علیه السلام) فرمودند:
یا علی! بدترین مردم کسی است که مردم از ترس او را احترام کنند تا از شرش در امان باشند

ناخوانده میهمان نشدم

سلام میزبان رئوفم !
امسال بدون آمادگی مهمانت شدم
با دست خالی آمده ام اما در عوض دلم پر است..
بیشتر از همه از خودم!

خدایا !
دست خالی آمدن برای بی نوایی چون من عیب نیست؛
دست خالی رفتن از مهمانی کریمی چون تو شایسته نیست
اصلا مگر چند بار دست خالی ردم کرده ای که اینطور میگویم؟
میبینی.. لطف بسیار طلبکار شدن هم دارد

خدایا !
هرچه میکنم بعضی از خواسته های این دل لبریز شده را نمیتوانم به زبان بیاورم
همینکه تو از دلم آگاهی کافی نیست؟
میدانم گفته ای بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را
کوتاهی های خودم کم بود.. حالا زبانم هم قاصر شده

خدایا !
ناخوانده میهمان نشدم دعوت از تو بود..
من آمدم که رافت خود را نشان دهی..

---

وَاللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ

ضامن آهو

دل من هم بیقرار است؛
شاید شبیه همان بچه آهو..
باور کن مولا جان!
من خودم را گم کرده ام..
ضامن من هم میشوی امام رئوفم؟

...

سردرگمم..

نکند از چشمت افتاده ام که حال دعا ندارم؟

خدایا! من خیلی وقت ندارم.. یک هفته بیشتر به مهمانی ات نمانده

ببین! حال و روز مرا .....

شب جمعه ها یکی پس از دیگری میگذرند و من فقط دست روی دست گذاشته ام

ولی امشب نه!

امشب را نمیخواهم از دست بدهم!

چه کنم که باز با نگاه رحیمانه ات حال دلم را خوب کنی؟

حال دعا و نماز و مناجات اگر نیست؛ روضه امام حسین که پیش شرطی ندارد؛

آنقدر میگویم "حســـــــــــــــــین.. آرام جانم.." تا آرامم کنی!

---

أَلسَّلامُ عَلَى الشِّفاهِ الذّابِلاتِ

سـلام بر آن لب های خشکیده

خوب دیدن

چند روز پیش از دکتر فرهنگ مطلب جالبی شنیدم:

آدمها نیاز دارند دیده شوند، و خوب دیده شوند!
و اگر خوب دیده نشوند
دست به هرکاری میزنند تا دیده شوند
حتی اگر باعث شود بد دیده شوند!!!!!
اطرافیانمان را با خوبی هایشان بشناسیم تا مجبور نشوند با بدی هایشان خودشان را به ما نشان دهند

(مثلا فرزندی که احساس میکند پدرش او را نمیبیند و به او توجهی ندارد ممکن است دست به خرابکاری هم بزند فقط برای اینکه توجه پدرش را جلب کند)

---

خدایا! مرا ببخش اگر رفتار نامناسب من.. اگر ندیدن ها و توجه نکردن های من.. باعث شده باشد کسی دست به دامن بدی شود...

دل نوشته

قریب به نه ماه از آخرین سفرم به مشهد میگذره

و این دلنوشته رو در راه برگشت از اون سفر نوشتم

امام رئوفم! دل هنوز هم برای شما تنگ است...

---

قصد داشتم ختم قرآن برایتان هدیه بیاورم..
قصد داشتم روبروی گنبدتان بایستم و زیارت جامعه کبیره بخوانم..
قصد داشتم وداعیه بخوانم و اشک بریزم..

اما خب !.. هیچ کدام از این کارها را انجام ندادم

دلم ترجیح داد بنشینم و نگاهت کنم...
دلم ترجیح داد به تو فکر کنم و آرام شوم...
دلم ترجیح داد زیارتت را مختصر بخوانم و در عوض مفصل درد دل کنم...

کوتاهی هایم را به دل نگیر آقا!
دل است دیگر...
گاهی از این بهانه ها میگیرد

فقط خدا کند راست باشد این که گفته اند: "هرچه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند"

دریاب

آخرین شب جمعه ماه رجب...
یک هفته دیگر بیشتر فرصت نیست برای همسفر شدن با کاروان رجبیون

و من دلگیرم!
دلگیر از گناهانی که برایشان طلب بخشش نشد
دلگیر از عزمی که راسخ نشد
دلگیر از خودی که...

شاید هم دلتنگم!
دلتنگ برای عزیزی که دیگر نیست
دلتنگ برای روزهایی که از دست رفت
دلتنگ برای خودی که...


خدایا! من معترفم...

به دستان خالی خودم
و گنجینه بی نهایت تو

به بی لیاقتی خودم
و لطف بی دریغ تو

یا لطیف! ارحم عبدک الضعیف

آرزو

بعضی آرزوها آنقدر خواستنی و شیرین هستند که میترسی آرزویشان کنی!

میترسی آرزو بشوند و برای همیشه آرزو بمانند!

ولی باز هم مگر میشود آرزو نکرد؟

اصلا لذت آرزو به همین ترس است.. به همین تردید..

خدایا!

این دل اگر آرزوهای بزرگ میکند، چشم امیدش به لطف بیکران توست...

"و زدنی من فضلک یا کریــــــم"

روزهای سفید

چقدر دور شده بودم..
چقدر خسته..
چقدر بی قرار..

ولی روزهای سفیدی که مهمانت بودم چقدر آرام شدم...
کجا نزدیک تر از خانه تو؟
کجا امن تر از آغوش تو؟
چه میزبانی بهتر از تو؟

با کوله باری از گناه و توقع آمدم و تو...
بغض هایم را گرفتی و مروارید هایی از جنس حسین به من دادی!
دیر آمدنم را به رویم نیاوردی اما یادم انداختی باید ساعت دلم را به افق حجت تنظیم کنم که سر وقت برسم!

عجب لحظات نابی...
حقا که روزهای سفید_ایام البیض_ تعبیر مناسبی است

کاش وقت وداع پشت سرم آب ریخته باشی!..