از هجده بهمن هشتاد و هفت، شش سال گذشت..
و چه گذشتنی!
شاید به اندازه شصت سال باید یاد میگرفتم در این شش سال!
ببخش اگر کم یاد گرفتم
ببخش اگر کم شکر کردم
ببخش اگر کم آوردم
ولی فراموش نکردم؛
بین همه ی این همهمه ها فقط تو میدانی
و بین همه ی این ادعاها فقط تو میتوانی
فقط تو!
نویسنده این گوشه دنج مجازی، که به نام شما مینویسد و به کام دلش! امشب که شب شماست کم آورده...
به اندازه همه اشکهایی که از اول محرم نریخته، وقت کم دارد!
و به اندازه فاصله اینجا تا مشهد، نفس!!
...
چیزی که زیاد است حرف است
اما نه از آن حرفهایی که میشود گفت، یا میشود نوشت!
از آن حرفهایی که باید واج به واج بشود اشک و بریزد..
آن هم نه هر جایی!
فقط پیش شما.. در رواق دارالحجه.. زیر نور آن چراغهای سبز..
پریشانی خوابهایم را به جان میخرم اگر باز هم در کنار تو بودن را برایم تکرار کنند؛
چقدر دلتنگت شده ام عزیز از دست رفته..
به برکت حضورت خوابهایم رنگ و بوی کربلا گرفته اند :
من
تو
گریه
خون
نماز
!...
ببخش که ادعای عاشقی کردم و دوام آوردم نبودنت را،
عاشقی را بزرگ بانوی کوچک اباعبدالله بلد بود که فراق را تاب نیاورد، نه من!
اشتباه نکرده بودم..
مرگ نه تلخ است، نه ترسناک!
درست است که فکر کردن به آرزوهای برآورده نشده دست و دل آدم را میلرزاند؛
اما مگر این آروزها تمامی دارند؟
اصلا به فرض محال که تمام هم بشوند.. آن وقت که دل کندن سخت تر است!
اشتباه نکرده بودم..
همین "جوانی" میتواند بهترین فرصت مرگ باشد!
نِعْمَ الدَّواءُ الأجلُ
خوب دارویی است اجل
خوبــــــــم!
به لطف خدا و به برکت شما
اصلا باید خوب می بودم.. مگر میشود روز میلاد شما خوب نبود، امام رئوف عزیزم؟
اما راستش اگر خانه میماندم باید تصاویر پی در پی حرم شما را نظاره گر میشدم و خون دل میخوردم؛ مثل همه این چند روز گذشته...
اما رفتم زیارت که خوب بشوم!
رفتم که سلامم را به برادر بزرگوارتان بدهم که ویژه برسد به محضرتان!
رفتم که بگویم: "زین همه مسکین سرتا پا گدا من هم یکی.."
