از تو نوشتن

خیلی وقتها دلم میخواهد از تو بنویسم ولی نمیشود؛

دستهایم از دلم عاقل ترند..

زیر بار سنگین توصیف تو نمیروند! 

...

شباهت عمده دیروز و امروز نبودن توست، تفاوتها کمتر به چشم می آیند!

شاید برای این است که گاهی حساب زمان را ندارم..

سه سال گذشت

سه سال گذشت.
باورت میشود من سه سال است فراق تو را دوام آوردم؟
منی که برای بیان احساساتم به تو واژه کم میاوردم؛
منی که اگر ساعتی از تو بی خبر میماندم از نگرانی میمردم؛
منی که آرزویم بود پیش مرگ تو باشم؛
بله من!
سه سال است بی خبر از تو روزگار میگذرانم

بعد از رفتن تو تازه فهمیدم این صبری که خدا میدهد چقدر اعجاز آمیز است
تازه فهمیدم سختی های زندگی چیست..
پوستم کلفت شد..
بزرگ شدم...
اما بهای سنگینی برایش دادم!!

بهایش تو بودی!
تو که فقط خدا میداند چقدر برایم عزیز بودی و هستی

شاید به نبودنت عادت کنم
اما دوست داشتنت را فراموش نمیکنم
تنها دلخوشی ام این است که خدا بیشتر از من دوستت دارد
هنوز هم به او میسپارمت...

به راستی که خدا میداند

چقدر دانستنت را دوست دارم؛
دانستن تو جبران همه حرفهای نگفته ای است که با بندگانت داشتم!

بیشتر عاشقت میشوم وقتی میگویی:
ان الله یعلم...

ورشکست

بزرگترین خریدار نازهای من تو بودی
وقتی رفتی من ماندم و یک دنیا ناز..
میدانی که عادت نداشتم زیر قیمت بفروشم
همه شان را آتش زدم!

این شد که بعد رفتنت ورشکست شدم

هنوز هم دوستت دارم

هنوز هم مثل آن وقتها دوستت دارم؛ فقط...

ذوق هنری ام هم، با تو مرا ترک کرد!

ایران فقط تهران نیست

برخلاف شهر تو، هوای شهر ما خوب است!
من یادم بود که نتوانستی راحت نفس بکشی؛
یادم هست که خیلی خاک خوردی؛
و یادم میماند که چه نجیبانه تحمل میکنی؛
ببخش هم وطن که دستانم کوتاه است! اگر میتوانستم این هوای خوب را با تو سهیم شود لذتش دوچندان بود..

مردان و زنان بلند دستمان را هم ببخش!!
محو تماشای پایتخت مانده اند..
تو به روح بزرگت نگاه کوتاهشان را ببخش که ایران را تهران میپندارند!

من و تو باید دعا کنیم خدا توفیق تقوایمان دهد که : " إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ "
همین که پیش او گرامی باشیم بس است...

چه گذشتنی

از هجده بهمن هشتاد و هفت، شش سال گذشت..

و چه گذشتنی!

شاید به اندازه شصت سال باید یاد میگرفتم در این شش سال!

ببخش اگر کم یاد گرفتم

ببخش اگر کم شکر کردم

ببخش اگر کم آوردم

ولی فراموش نکردم؛

بین همه ی این همهمه ها فقط تو میدانی

و بین همه ی این ادعاها فقط تو میتوانی

فقط تو!

---

خدایی

ازش پرسیدن: مامانی هستی یا بابایی؟  

گفت: خدایی!! 

خوش بحالش... 

هرچه از دل برآید...

وقتی قرار باشد از دور زیارت کنی، باید دلت را بفرستی به مقصد و بگذاری به جبران مسافت بعیدی که در یک لحظه طی میکند هرچه خودش خواست بگوید!

مجبورش نکن زیارت نامه بخواند، که البته اگر خواند چه بهتر!

اما بگذار برود یک جای دنج برای خودش پیدا کند..

بگذار کمی صفا کند در هوای حرم..

حالش که جا بیاید خودش میداند چه بگوید..

به قاصدت اعتماد کن!

یک دفعه می بینی دست ادب بر سینه میگذاری و میگویی: 

سلام خدا بر شما ای عزیز دل امام رئوف!

ای عزیز دل شمس الشموس...

مبادا زود خسته شوی! بگذار کمی دیگر بماند..

شاید بخواهد چند قطره ای هم اشک برایت سوغات بیاورد

دست خالی که نمیشود برگردد.. بانو کریمه اهل بیت است!

به قاصدت اعتماد کن!