سید بن طاووس
دوشنبه, ۲ تیر ۱۳۹۳، ۱۲:۲۵ ق.ظ
حضرت آیت الله بهجت(رحمت الله علیه) میفرمودند:
"مثل سید بن طاووس بنده ندیده ام کسی که در این راه، در تعبدیات، برساند خودش را بجایی که تالی تلو معصومین است، خودش قائل به (مقام) الهام است"
شهرها هم مانند انسان‌ها هستند؛ برخی از برخی دیگر پر برکت‌ترند.
مثلا شهر قم؛ از قرن‌ها پیش مکان پرورش عالمانی بوده است که کوشش هایشان برای تمام شیعیان تاریخ سودمند بوده است.
حله هم از همین قبیل شهرهاست. روزگاری مرکز فقاهت بود. بزرگانی چون علامه حلی، ابن فهد، ابن نما و محقق حلی، اهل این دیار بودند.
سید علی بن موسی بن جعفر بن طاووس نیز یکی از ایشان است. نسل ایشان به امام حسن مجتبی و امام سجاد (علیهم السلام) میرسد. مادر سید نیز از خاندان عالمان دین بود، دختر ورام بن ابی فراس؛عالمی از نسل مالک اشتر نخعی که یادگار ارزشمند او، تنبیه الخواطرو نزهه النواظر هنوز مورد استفاده اهل فضل است. مادربزرگ پدری سید نیز نوه دختری شیخ طوسی بوده است. به همین سبب است که گاهی سید از شیخ طوسی به عنوان جد خود یاد میکند.
سید در ماه سوگواری اهل بیت(علیهم السلام) به دنیا آمد؛ در نیمه محرم سال 589ه.ق. بعدها نیز از پیشگامان ترویج سوگواری سیدالشهدا شد. کتاب "لهوف" شاهدی زنده بر این ادعاست.
سید بن طاووس هوش و استعداد عجیبی داشت. در دامن پدرش و جدش ورام بن ابی فراستحصیل علم را آغاز کرد. خودش میگوید که آنچه را که دیگران در طول چندسال می‌آموختند، او در یکسال یاد می‌گرفته است. جدش او را سفارش کرده بود که اگر در امری که به صلاح اوست وارد میشود، به مراتب پایین قانع نشود. او این سفارش را خوب عمل کرد؛ بطوریکه پس از چندین قرن بزرگان شیعه بر عمت او شهادت دادند. علامه محدث نوری میگوید: " او کسی است که عالمان شیعه_ با آن اختلافهایی که در مشرب و روششان بوده_ بر صدور کرامات از هیچ کسی جز او اتفاق نظر پیدا نکرده اند...".
قلم سید بسیار پربرکت بود. در طول عمر خویش کتابهایی نوشت که اگر او ننوشته بود شاید هیچ کس دیگر نمیتوانست بنویسد. میراث عظیم و گرانبهای معارف اهل بیت (علیهم السلام) را که از طریق ادعیه و زیارات نقل شده بود، در بیش از ده جلد کتاب جمع کرد و به یادگار گذاشت؛ میراثی که در آن زمان غریب و مهجور بود و حتی در این زمان نیز چنین است.
علامه حلی که شاگردی سید را افتخار خویش میدانست، درباره استادش مینویسد: "رضی الدین علی، صاحب کرامات بود. برخی از انها را خودش و برخی دیگر را پدرم (ره) برایم نقل کرد".
در لابلای کتابهایش نیز بعضی از کراماتش را نوشته است. گویا این مطالب را برای خود فخری نمیدانسته و همه را از عنایات پروردگار می‌دیده. محدث نوری بعضی از کراماتش را "برای ادای بعضی از حق هایی که بر اسلام دارد" ذکر کرده است. باز هم محدث نوری که خودش اهل کرامت است و با اینگونه معانی آشناست، در تمجید از سید مینویسد: " از برخی قسمت های کتابهای سید؛ به ویژه کتاب کشف المحجه چنین برمی‌آید که باب ملاقات با امام عصر (صلوات الله علیه) برای او باز بوده است".
سید، امام زمان خویش را شناخته بود و برخی از دعاها را خودش بی واسطه از حضرت ولی عصر(علیه السلام) شنیده بود.
مورد توجه امام عصر بود تا جاییکه آن حضرت گاهی برایش پیغام میفرستاد و در ماجرای تشرف اسماعیل هرقلی، او را "فرزندم" خطاب فرمود.
پیش از وفات مکان قبر خود را مشخص کرده بود. قبری در جوار جدش امیرالمومنین(علیه السلام) در پایین پای پدر و مادرش؛ " و اخفض لهماجناح الذل...".
پایان عمر با برکتش روز دوشنبه، پنجم ذی القعده سال664ه.ق بود.
رحمت خدا بر او باد.
